Afgelopen jaar is mijn leven door het verlies van mijn zoon Dean stil komen te staan. Ik bewoog me van intens verdriet naar een proces rondom mijzelf. Voor mij zag ik een blanco pagina en ik mocht opnieuw kijken hoe ik dit wilde gaan inkleuren. Ik besefte me dat ik nog wat ideeën op de plank had liggen en het zonde zou zijn hier niets mee te doen. Ik had ideeën om iets te doen met mijn gedichten zoals bijvoorbeeld een gedichtenbundel te maken. Ook heb ik nog een idee dat ik graag nog even geheim houd. Ik heb door de jaren heen ook een interesse gehad in de dood en de rouw die daarbij komt kijken. Het is een proces dat zo persoonlijk is en het is moeilijk te vangen. Dit fascineerde me. Door zelf voelbaar door verschillende fases van rouw te lopen en hulp te aanvaarden, kwam de intentie naar voren dit ook voor anderen te gaan doen. En woordenbijverlies rolde daaruit.
